Sanocka Kolekcja malarstwa polskiego XXIV – Artur Nacht-Samborski [ZDJĘCIA]

Artur Nacht-Samborski, polski malarz, urodził się 26 maja 1898 roku w Krakowie w żydowskiej rodzinie. Po ukończeniu czteroklasowej Pospolitej Szkoły Męskiej kontynuował naukę w latach 1908–1910 w krakowskim Gimnazjum św. Anny oraz w Storożeńcu na Bukowinie lub w Czerniowcach. W 1917 roku przez krótki czas przebywał w Wiedniu. 

Studia artystyczne w Krakowie i Berlinie

W latach 1917–1920 Artur Nacht-Samborski studiował malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki pod kierunkiem Wojciecha Weissa. Po kilku latach nauki przerwał studia i wraz z Jankielem Adlerem wyjechał do Berlina, gdzie przebywał w latach 1920–1923. W 1924 roku powrócił do Krakowa, by kontynuować naukę w pracowni Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. 

Komitet Paryski i wyjazd do Francji

W 1923 roku, za namową Mariana Szczyrbuły, Artur Nacht-Samborski dołączył do Komitetu Paryskiego. Rok później, 1 września 1924 roku, wyjechał do Paryża, gdzie z przerwami mieszkał i tworzył aż do stycznia 1939 roku. 

Lata wojny i okupacji

W latach 1941–1942 Artur Nacht-Samborski przebywał w getcie lwowskim. W 1942 roku udało mu się przedostać do Krakowa, a następnie do Warszawy, gdzie ukrywał się pod przybranym nazwiskiem Stefan Ignacy Samborski.

Działalność po wojnie i kariera akademicka

Po zakończeniu wojny, w latach 1946–1949, był profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych w Gdańsku z siedzibą w Sopocie. Kierował tam Wydziałem Malarstwa i Architektury oraz prowadził Pracownię Malarstwa. Następnie związał się z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie wykładał w latach 1949–1950 oraz 1952–1968. Był również członkiem Związku Zawodowego Artystów Plastyków w Krakowie. 

Swoje prace wystawiał m.in. w Warszawie, Genewie i Paryżu. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

O twórczości Artura Nachta-Samborskiego oraz o jego pracach znajdujących się w Muzeum Historycznym w Sanoku rozmawiają historyk sztuki Wiesław Banach – twórca Galerii im. Marii i Franciszka Prochasków – oraz redaktor Adam Głaczyński. 

Fot. F. Kłęk