Sanocka Kolekcja malarstwa polskiego XVI – Arika Madeyska, cz.1

Arika Madeyska (wł. Jadwiga, Arika Lubicz-Orłowska) malarka i rysowniczka urodziła się w 1920 roku w Warszawie.

Była córką porucznika Wojska Wojska Polskiego Władysława Lubicz-Orłowskiego. Dzieciństwo spędziła z siostrą Aliną w majątku rodzinnym pod Warszawą, podczas II wojny światowej mieszkała w Konstancinie. Rodzina podczas wojny utraciła cały majątek, a ojciec zmuszony był emigrować do Stanów Zjednoczonych. Przyszła malarka zamieszkała w Sopocie, gdzie od 1948 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w pracowniach profesorów Artura Nachta-Samborskiego, Józefy Wnukowej i Jacka Żuławskiego. Dyplom uzyskała w 1951.

W 1952 poślubiła artystę malarza Romana Madeyskiego, rok później urodziła córkę. W 1954 powróciła do Warszawy.

W 1955 otrzymała nagrodę na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki. W latach 1955−1959 co roku uczestniczyła w Festiwalu Sztuk Plastycznych, który odbywał się w Sopocie, w 1957 podczas wystawy Młode Malarstwo i Rzeźba otrzymała nagrodę Ministra Spraw Zagranicznych.

W 1959 miała pierwszą wystawę indywidualną w Salonie Nowej Kultury w Warszawie, w tym samym roku po raz pierwszy wyjechała za granicę, jej prace uczestniczyły w wystawie dwunastu malarzy polskich w galerii Charpentier w Paryżu i w Genewie. W 1960 miała wystawę indywidualną w galerii Benezit w Paryżu, rok później wiceprezydent Stanów Zjednoczonych Richard Nixon zakupił dwa obrazy artystki, a ona po raz drugi wystawia prace w paryskiej Benezit. Arika Madeyska tworzyła wówczas kolaże z papieru i makaty. W tym czasie rozstaje się z Romanem Madeyskim, metamorfozę przechodzi jej twórczość, zaczyna eksperymentować z abstrakcją geometryzującą o formach linearnych. W 1963 roku wyemigrowała do Francji.

O twórczości Ariki Madeyskiej i jej pracach znajdujących się w Muzeum Historycznym w Sanoku rozmawiają: historyk sztuki Wiesław Banach,  twórca Galerii im. Marii i Franciszka Prochasków oraz red. Adam Głaczyński.

Tekst: A. Głaczyński / Fot. R. Lewicki